Na een paar weken thuis is het, ondanks het fijne vakantiegevoel, toch weer even
schakelen. Vanuit ons huis, waar we ieder ons eigen ritme hebben met hobby’s en
bezigheden, stappen we opnieuw in het leven op zo’n vijftien vierkante meter.

Camperreizen vragen om afstemming. Letterlijk. In onze camper is geen ruimte om                                                                                                                                langs elkaar heen te leven.                                                                                                                                                                                                                            Als Jaap zich bukt om iets uit het kastje te pakken en ik op dat moment wil draaien,
botsen we tegen elkaar aan. Dus: één beweegt, de ander wacht. Als Jaap de deur uit is voor
boodschappen, grijp ik mijn kans om me rustig aan te kleden, koffie te zetten of gewoon
even ruimte te hebben. We hebben geen gang, geen aparte kamer, geen vrije hoek. Alles
speelt zich af in één compacte ruimte. Maar het werkt, omdat we op elkaar zijn ingespeeld.

De nacht voor de overtocht verloopt onrustig. Meerdere malen worden we wakker van                                                                                                                              het tikken van de regen of van onze hersenspinsels om de reis in goede banen te leiden.

Om half zes in de ochtend is Jaap zijn regenjas kwijt. Terwijl ik me nog even om wil draaien,
ijsbeert hij over onze vijftien vierkante meter. De regendruppels tikken steeds harder op het
dak. Ik hoor hem mopperen, maar ik weet: meehelpen maakt het alleen maar erger. De kans
dat ik in de weg loop is groot.

Als de wekker gaat, is het inmiddels droog, maar de
zoektocht naar de jas gaat gewoon door.

We gaan vandaag met de boot over naar Noorwegen. Om kwart over acht staan we bij de
poort van de camping. Iedereen mag willekeurig aansluiten.
Bij het begeleiden van groepsreizen naar Noorwegen merken we telkens weer hoe
belangrijk flexibiliteit is. Soms gooit het weer de planning om, of willen deelnemers iets
anders dan bedacht. Maar vandaag vertrekt de boot gewoon op tijd.

De overtocht verloopt sneller dan verwacht en door alle praatjes vliegt de tijd nog sneller
voorbij. Helaas regent het nog steeds. Maar om van de boot af te rijden moet je goed
opletten, dus die regen is niet het belangrijkste van de dag. Het rijdt meteen anders in
Noorwegen. We horen het ook van de anderen: het voelt hier meteen anders dan
Denemarken. Heuvelachtig, smalle wegen, meren en bossen en dat allemaal in de eerste
45 kilometer tot aan de camping.
Als we de camping oprijden, regent het nog steeds. Gek genoeg voel ik me een
beetje verantwoordelijk voor het weer. Alsof ik het goed moet maken. Totdat ik iemand zie
die foto’s maakt. Ze is helemaal in haar element, verdiept in de omgeving. En terecht. De
foto’s zijn prachtig. Typisch Noorse huisjes, een meer omringd door grote bomen dat
uitmondt in zee. Een aalscholver die zijn vleugels droogt op een rots. Ze heeft gelijk. Vergeet
de regen. Kijk om je heen. Het is hier schitterend.