Aan de rand van de supermarkt zit een meisje op de grond. Ze kijkt me aan en ik kan haar blik bijna niet ontwijken.

Het schilderij op de muur symboliseert voor mij de contrasten in Spanje: de warmte en het plezier van de cultuur, maar ook de voelbare armoede op sommige plekken. Vandaag genieten Jaap en ik van een heerlijke dag in Valencia. Samen met onze hond Rex, die achter in de fietskar zit, verkennen we de stad op de fiets. Het is een prachtige plek, vol leven en bezienswaardigheden en we beleven een topdag!

Aan het einde van de dag, moe van alle indrukken en met opkomende trek, gaan we op zoek naar een supermarkt. Jaap had ’s avonds last van muggen dus we hebben zowel een goed anti-muggenmiddel als iets lekkers voor het avondeten nodig. Wat een simpele boodschap leek, wordt al snel een kleine speurtocht door drukke straten en onvindbare supermarkten. Het duurt langer dan gedacht en de irritaties beginnen een beetje op te borrelen terwijl de honger groeit. Maar uiteindelijk vinden we een goede supermarkt. Jaap loopt snel naar binnen om alles te halen en ik blijf buiten bij Rex en de fietsen.

Terwijl ik om me heen kijk en voel hoe de rust langzaam terugkeert, valt mijn oog op een meisje dat op de grond zit bij de supermarkt. Ze zit in kleermakerszit, ongeveer de leeftijd van mijn dochter. Er lopen verschillende mensen langs haar. Het lijkt alsof ze onzichtbaar is, niemand kijkt naar haar om. Ze heeft een versleten wit t-shirt, blauwe spijkerbroek en witte sokken met gympen aan. Ze kijkt me aan, en ongemakkelijk kijk ik snel weg. Ik voel een neiging om haar blik te ontwijken. Hier staan wij, met onze zorgen over muggen en de zoektocht, terwijl zij misschien niet eens de luxe heeft om zich over zoiets te kunnen bekommeren.

Na een moment van ademhalen en moed besluit ik om haar weer aan te kijken. Het raakt me. Wat zou ze denken, hoe lang zou ze hier al zitten? Ik vraag me af of ze zin heeft in eten. Met wat gebaren, mijn vingers naar mijn mond en wijzend naar een poster met stokbrood begrijpt ze mijn vraag. Ze knikt en wijst naar het brood op de poster. Als Jaap naar buiten komt vraag ik of hij even bij Rex en de fietsen wil blijven, zodat ik nog even snel een stokbrood voor haar kan halen.

Wanneer ik naar buiten kom met een stokbrood, kijkt ze mij met een glimlach aan. Haar ogen glinsteren en ze knikt terwijl ze het brood aanneemt. Haar blijdschap is groot.

Als we vertrekken zwaait ze ons na. Het schilderij flitst opnieuw door mijn gedachten. Dit moment, het meisje en haar blik blijft me bij en herinnert me eraan hoe groot de verschillen kunnen zijn.