Na ons heerlijke ontbijt, waar we elke ochtend naar uitkijken, neem ik een douche en ga ik in
het zonnetje mijn dagelijkse oefeningen doen. Ademhaling tot rust brengen en gezicht in de
zon.

Ondertussen is de camping al tot leven gekomen. De buurvrouw zit buiten met haar eerste
sigaret, de andere buurman staat zijn camper ramen te lappen, en de buurhond probeert
vergeefs contact te maken met Rex, die niets anders doet dan slapen.
Net als ik helemaal in mijn zen-modus zit, hoor ik gelach. René fietst langs en roept: “Je ziet
er helemaal zen uit!” Hij vertelt dat hij eindelijk zijn fiets heeft gerepareerd. Gisteren zakte
zijn zadel steeds verder naar beneden. Ik zie het gelijk voor me: René die als een kabouter
steeds lager zakt terwijl hij probeert door te trappen. We schieten allebei in de lach.

Vandaag trekken we de bergen in. “Hoe laat gaan we die kant op?” vraagt Geertje. “We
moeten niet te laat gaan, anders is het bergrestaurant al dicht,” zeg ik.
Zodra we op de fiets zitten, voelt het meteen goed. De lucht is fris, de zon warm, en de weg
kronkelt omhoog tussen de heuvels. De eerste kilometers gaan soepel, maar zodra de klim
echt begint, branden mijn benen. “Nog even doorzetten,” moedigt Jaap me aan. Hij trapt
voor me uit, terwijl hij met 30 kilo Rex plus kar achter zich zwaarder werk heeft.
“Hijg, hijg… hoe ver nog?” mompelt Jaap. Normaal zijn wij de gidsen, maar nu liggen we ver
achter op de rest. Dat kan toch eigenlijk niet! “Denk aan het uitzicht straks!” zeg ik.
En dan, eindelijk, het hoogste punt. Stilte. Een panoramisch uitzicht over groene valleien en
kronkelende wegen beneden ons. “Wow, ik kan echt niet geloven dat wij hier helemaal
omhoog zijn gefietst,” zegt Geertje.
De afdaling is een ander verhaal. Waar we eerst zwoegen, vliegen we nu zonder moeite
naar beneden. De wind suist langs mijn oren, tranen prikken in mijn ogen van de snelheid.
“52 kilometer per uur!” roept René enthousiast. “En ik trapte niet eens!”

Een typisch Spaanse lunch in de zon

Beneden strijken we neer op een zonnig terras. “Zullen we hier eten?” vraagt Jaap. Het ziet
er knus uit, en het menú del día, een driegangenlunch voor €13,50. Klinkt veelbelovend.
Hans, die normaal niet snel iets nieuws probeert, besluit het avontuur aan te gaan. “Kom
maar op, ik ga alles proberen!” De gerechten zijn heerlijk: vers, vol smaak, en typisch
Spaans. Terwijl we nagenieten in de zon, proosten we op een geslaagde dag. “Dit was het
helemaal waard,” zegt Geertje tevreden. En daar zijn we het allemaal over eens.

Op weg naar een nieuwe camperplaats

Een nieuwe reisdag staat voor de boeg. Voordat we vertrekken, maken we eerst een
tussenstop bij het goedkoopste tankstation dat Jaap heeft gevonden. Ondertussen rijden
Hans, Geertje en René naar de MediaMarkt.
“Ik word gek van al dat zand!” verzucht Geertje, terwijl ze resoluut de winkel in stapt. René,
onze technische expert, gaat mee om haar te helpen de juiste stofzuiger uit te zoeken.
Wij vervolgen onze route naar de camperplaats. Aangekomen checken we de faciliteiten, de
openingstijden van de supermarkt en verzamelen we mooie wandel- en fietsroutes. Het is
warm, dus de korte broeken gaan meteen aan. Jaap heeft het zweet al op zijn voorhoofd
staan.
Geertje appt: “We zijn er over vijf minuten!” René laat op Polarsteps zien dat hij ook niet lang
meer onderweg is. We wachten bij de ingang, genieten van de zon, en voelen ons meteen
thuis. Zodra iedereen geïnstalleerd is, barsten de verhalen los. “Je krijgt het nooit zo mooi op
een foto,” zegt Geertje. “Klopt helemaal,” beaamt René. “In het echt is het tien keer mooier!”

Wandelen tussen wijngaarden en olijfbomen

“Ik heb wel zin om even te wandelen,” zeg ik.
“Ha, dan ga ik gezellig mee,” zegt Geertje. Hans slaat over, hij is moe van de reis. Jaap
heeft honger en besluit alvast te koken, terwijl René het dorp nog even in trekt.
Geertje en ik wandelen de vallei in, langs wijngaarden, olijf- en amandelbomen. De rivier
Gorgos kronkelt door het landschap, en we kletsen zoveel dat we soms even stil moeten
staan om al het moois in ons op te nemen.
Iedereen vult de dag op zijn eigen manier in. Hans en Geertje maken een fietstocht, René
rommelt wat rond bij de camper, en ’s middags kijken we samen naar de Ronde van
Valencia. Een wielerwedstrijd met een snelheid die je alleen live echt voelt. Mijn hartslag
gaat al omhoog als de renners voorbij razen.

Wijnproeverij: een ervaring om nooit te vergeten

Aan het eind van de dag wacht een bijzondere ervaring: een wijnproeverij op een familie
wijngaard. Marina, onze gids, runt het samen met haar broer. Terwijl we tussen de rustende
wijnstokken lopen, vertelt ze hoe de ranken zich voorbereiden op een nieuw seizoen. De
bladeren zijn gevallen, maar de knoestige stokken dragen de belofte van de volgende oogst.
Daarna neemt Marina ons mee naar de plek waar het echte werk gebeurt. In de kelder ruikt
het naar hout en gistende druiven. Grote roestvrijstalen tanks staan naast eikenhouten vaten
waarin de wijn rijpt. Ze laat ons het proces zien, van de pers tot de fermentatie.
Even later stappen we haar ouderlijk huis binnen. De dikke stenen muren en houten balken
ademen geschiedenis, en de sfeer is meteen warm en uitnodigend. De tafel is al gedekt met
lokale gerechten die haar moeder voor ons heeft klaargezet, eenvoudige maar smaakvolle
recepten die al generaties meegaan. Terwijl we proeven van hun wijnen, vertelt Marina met
trots over het proces, de tradities en de passie die in elke fles zit.
Iedereen is onder de indruk. “Dit hadden we echt niet willen missen!”