Samen met Hans en Geertje fietsen we naar Valencia. De route is prachtig, met brede
fietspaden. “Ik heb wel zin in koffie,” zegt Jaap. “Met iets lekkers erbij natuurlijk,” lach ik.
Geertje en ik bestellen terwijl Hans en Jaap een plekje zoeken. “Wij trakteren!” zegt Geertje.
In de vitrine ligt van alles, het is een tapasbakkerij. Ik kan bijna niet kiezen, maar uiteindelijk
nemen we drie schaaltjes mee. We genieten van de zoete lekkernijen.
Na de koffie duiken Hans en Geertje het oude centrum in. “Veel plezier!” roepen we hen na.

Op de terugweg komen we René tegen. “Ik heb alles bij me en kom vanavond denk ik weer
terug,” zegt hij enthousiast. We wensen hem veel plezier en fietsen verder.
Jaap wil nog even de stad in, maar ik ga met Rex het park in. De zon schijnt, en overal
genieten mensen. Sporten, wandelen, picknicken, overal kleedjes, stelletjes en gezinnen. Ik
kan hier de hele dag wel zitten. Rex rekt zich uit en draait zich nog eens om.

Ik maak een foto van een kinderfeest, compleet met een verklede Lilo en Stitch. Maar net
buiten dit vrolijke tafereel, onder de tunnel, zie ik schimmen bewegen. Eerst denk ik dat het
iemand is die even uitrust in de schaduw. Maar als ik nog eens kijk, zie ik matrassen en
tassen. Dan besef ik: ze wonen daar. Het contrast is pijnlijk. Het blijft door mijn hoofd gaan
terwijl ik verder wandel.

Even verderop klinkt een brassband, mensen dansen. Nog geen tien meter verderop liggen
anderen stil op yogamatjes, verdiept in ontspanning. Zoveel werelden op één plek.
Terug op de camping drinken we koffie met Hans en Geertje. Ze vertellen enthousiast over
de kathedraal en hun rondleiding. “Morgen hebben we echt nog een hele dag nodig!” zegt
Hans. Later krijgen we een appje van René: Superdag gehad! Morgen meer!
Om tien uur staat René weer klaar. “We gaan het oceanografisch park zien, en ik heb ook
een catamarantocht geboekt!” Kwart over tien fietsen ze weg. Wij doen eerst wat
computerwerk, maar dan trekt Jaap me mee. “Kom op, Vir, we gaan er nog even op uit!”
Spanje maakt ons blij. Spontaan genieten van mensen die alleen maar plezier doorgeven.
Als de zon bijna ondergaat, zien we Hans, Geertje en René terugkomen. “De boottocht lukte
niet meer,” lacht René. “Het park was zó groot!” Met rode wangen geven ze ons een cadeau:
een prachtig boek over Valencia. “Dan kunnen jullie het allemaal nog een keer beleven,”
zegt Geertje lief.

De volgende dag rijden we verder. Valencia verdwijnt in de achteruitkijkspiegel, en met
mooie herinneringen laten we de stad achter. De strakblauwe lucht vervaagt in een grijze
waas, niebla, de mist. Maar een paar kilometer voor l’Ampolla breekt de lucht weer open.
Zonlicht glinstert op het water. De camping ligt pal aan zee, en een oase van rust overvalt
ons. Na de drukte van de stad voelt dit als een cadeau.

Hans en René gaan samen boodschappen doen. Een avontuur, zo blijkt, maar ze komen
met volle tassen terug. Terwijl zij op pad waren, hebben Geertje en ik in de zon gezeten,
verdiept in een mooi gesprek. “Het klikt zo leuk met die twee!” zegt Geertje later. We
noemen ze inmiddels ‘Buurman en Buurman’, altijd aan het kletsen, altijd in beweging’.
’s Avonds spelen we een spelletje. “Dit was een beetje een saaie dag voor Polarsteps,”
merkt Geertje op. “We hebben niks gedaan.” Maar iedereen protesteert. “Juist een hele fijne
dag,” zegt Hans. “Een dag met heel veel, maar ook weer heel weinig.”
Ik kijk om me heen. We zitten ontspannen bij elkaar en we hoeven nergens heen. Soms zijn
juist dit de momenten die je onthoudt.