Spontaan besluiten we een wandeltocht te maken vanuit Xaló. De route wordt gemarkeerd
met hartjes, dus al snel noemen we het de hartjesroute. “Moet kunnen,” zegt Geertje. “We
hebben onze wandelschoenen!” René checkt zijn high-tech horloge. “Acht kilometer?

Makkie!”

We starten tussen amandelbomen, de takken nog kaal maar vol belofte. Links strekken
wijngaarden zich uit, rechts liggen olijfbomen, grijs en kronkelig tegen de blauwe lucht. Het
pad slingert omhoog, langs ruïnes van oude Finca’s en verweerde stenen muurtjes. “Moet je
dat huis zien!” roept Hans. Een groot huis met luiken, een camper in de tuin en een man die
op zijn trekker het gras maait. “Dat is pas genieten.”
Na de lunch wordt de route uitdagender.
Langzaam verandert het landschap. De geur van dennen vermengt zich met die van tijm en
rozemarijn. Het pad wordt rotsiger, de stenen soms los onder onze voeten. Op de top
pauzeren we en laten de zon ons gezicht verwarmen. “We zitten op het steilste stuk,” zegt
René, wijzend op zijn gps.
Dan missen we een hartje. “Hier links, toch?” vraagt Geertje. “Ik dacht rechts,” zegt Jaap.
We besluiten rechtdoor te gaan, wat later een extra lus van vier kilometer blijkt te zijn. Maar
klagen? Nee. We worden beloond met een nieuwsgierig ezeltje en een shetlandpony die ons
verbaasd aankijken.
“Hans ruikt de stal!” roept Geertje als hij ineens versnelt. En ja, niet veel later staan we weer
bij de campers.

Een markt, een restaurant en een fietssleutel-missie

De volgende ochtend struinen we over de markt van Xaló. Geertje is blij met zilveren hertjes,
René koopt een handgemaakte zebra. We verliezen ons bijna in de kraampjes, maar
moeten op tijd vertrekken.

Onderweg lunchen we bij Verd i Vent, een bergrestaurant waar je eet wat de pot schaft. De
geur van langzaam gegaard vlees vult de ruimte, schalen dampende soep en grillgerechten
verschijnen op tafel. Terwijl Spaanse muzikanten spelen, leunen we tevreden achterover.

“Hey Vir, weet je waar mijn fietssleutel is?” vraagt Jaap bij terugkomst.
“Nee, zit die niet in je broekzak?”
De volgende dag zoeken we overal. Hans en René brainstormen mee, een Nederlander
tovert een ijzerzaag tevoorschijn, maar niets werkt. Gelukkig heeft de campingschilder een
flex en zaagt hij het slot los. Probleem opgelost! Maar dan knapt Jaaps band… en later zelfs
de buitenband.
Net als alles eindelijk geregeld is, voel ik iets in mijn broekzak. De sleutel. Oeps.
Jaap kijkt me ongelovig aan. “Dus… het slot is eraf, de band is lek en nu is de sleutel weer
terug?” We barsten in lachen uit. Ach, ons motto blijft: Het komt altijd weer goed!

Alicante en Villajoyosa

Terwijl wij de fietssleutel-soap afronden, maken Hans, Geertje en René de klim naar Castillo
de Santa Bárbara in Alicante. Ze wandelen langs de speelse Mushroom Street en slenteren
over de La Rambla, omringd door palmbomen. Op een rotonde gaat het bijna mis als Hans
net op tijd een voorbijrazende auto ontwijkt. “Bijna een vakantie-ongeluk,” dat ging net goed!

De volgende dag bewonderen we de kleurrijke huizen van Villajoyosa en bezoeken we de
beroemde Xocolateria Valor. De geur van cacao hangt in de lucht als we door het museum
lopen. Na een proeverij verlaten we de fabriek met tassen vol chocolade. “Mijn zoon is dol
op chocola,” zegt René. Geertje lacht: “Nu alleen nog een cadeautje voor mijn schoonzoon.”
Met een volle buik en een goed gevulde voorraadkast nemen we de tram terug. Nog even
uitbuiken bij de camper, morgen weer een nieuwe dag!